واقعیت زندگی کودکان تک فرزندی
اگرچه فراهم آوردن امکانات کامل رفاهی امتیازی مثبت محسوب میشود و میتواند کمکی در تربیت بهتر فرزند باشد اما نه شرط لازم و نه شرط کافی برای تربیت فرزندی صالح است. تصور کنیم کودکی که از داشتن برادر و خواهر محروم بوده و تمام روز خود را در اتاقی پر از اسباب بازی و انیمیشن و کارتون به خیال داشتن امکانات و رفاه سپری می کند و به همین ترتیب از بودن و هم نشینی با افرادی که با وی پیوند خونی و عاطفی دارند و او را برادر یا خواهر خود می دانند برخوردار نیست، آیا چنین کودکی قابل مقایسه با کودک دیگری که به جای بازی کردن با اسباب بازی های پلاستیکی با خواهران و برادران خود بازی کرده، با آنا درد و دل میکند میخندد گریه و دعوا می کند، قابل مقایسه است؟ کدام یک از این دو کودک اجتماعی تر و مردمی تر رشد خواهد کرد؟

آن چه به خانوادههای تک فرزند گفته نشده این است که امکانات مادی نظیر داشتن بهترین لباس، وسایل بازی و خوارکی هیچ گاه جای داشتن موجود زندهای به نام خواهر و برادر را نخواهد گرفت و اگر کودک نیازهایی نظیر بازی، قهر، دعوا، ایثار و فداکاری و مواردی از این دست را در خانه خود و در کنار برادر و خواهر خود تجربه نکند؛ ضمن آنکه تبدیل به موجودی از درون منزوی خواهد شد، هیچ گاه مهارت های خوب زندگی کردن را به خوبی نخواهد آموخت و بعدها در زندگی شخصی خود در قبال همسر وفرزندان آینده خود نیز با مشکل رو به رو خواهد بود.

باید گفت داشتن چندفرزند هرگز منافی خوب زندگی کردن و برخورداری از امکانات نبوده و نیست، بسیاری از مادران ایرانی، لباسهای فرزندان بزرگ تر خود را برای فرزندان کوچکتر کنار می گذاشتند و به همین ترتیب وسایل بازی فرزندان بزرگتر به فرزندان کوچکتر می رسید. به بیانی دیگر اگر نحوه استفاده از امکانات و مدیریت خرج در خانواده ها اصلاح شود و بسیاری از خرج های فانتزی و بیهوده از لیست مخارج خانواده حذف شود، یک خانواده چند فرزندی هم میتواند امکانات مناسب را برای فرزندان خود فراهم کند، روشی که بسیاری از مادران ایرانی در گذشته و حال در مدیریت خانه خود به کار گرفتهاند.