بحران کاهش جمعیت
پایین آمدن نرخ باروری در جمهوری اسلامی ایران و عبور آن از مرز هشدار که به آن نرخ جانشینی نیز می گویند سبب شد تا زنگهای خطر برای دستگاههای متولی امر در حوزه جمعیت به صدا در آمده و همگی آنان برای کنترل و مدیریت بحرانی به نام «بحران کاهش جمعیت» دست به کار شوند. نرخ باروری کنونی در ایران رقمی پایین تر از 1.7 است در حالی که نرخ هشدار یا همان نرخ جانشینی 2.1 بوده و این نشان میدهد که در صورت عدم مدیریت وضع موجود، کشور ما با شیب تندی در حال افتادن در پرتگاهی به نام پرتگاه جمعیتی است.

با مطرح شدن مساله بحران جمعیت در کشور، دستگاه های متولی امر، یکی از راه های مهم برای خروج از این بحران را حرکت خانواده به سمت چند فرزندی و عبور از خانوادههای تک فرزندی معرفی کردند. در واقع پدید آمدن خانوادههای تک فرزند، آسیبی بود که به تدریج در کشورما شکل گرفت و توانست در بلند مدت سهم به سزایی در پایین آمدن نرخ باروری در کشور و در نتیجه ایجاد چنین بحرانی را داشته باشد.

عوامل دخیل در پدید آمدن بحرانی نظیر بحران کاهش و پیری جمعیت، ناشی از چندین عامل هستند که از مهم ترین آنان میتوان به شاخصهایی نظیر رغبت اقتصادی و رغبت فرهنگی در فرزندآوری اشاره کرد. اگرچه تصور برخی بر این است که آن چه خانوادهها را از داشتن فرزند بیشتر منع میکند، عدم وضعیت مطلوب اقتصادی آن خانواده است اما باید گفت در سالهای اخیر آن چه مانع از ازدیاد نسل در خانوادههای مرفه شده است، تغییر در طرز فکر و یا به عبارتی تغییر در سبک زندگی است. این خانوادهها تحت تاثیر شعارهای پوچ به سمت و سویی کشیده شده اند که تنها تمایل به داشتن یک یا حداکثر دو فرزند را دارند