مؤید تاریخی بر وجود رقیه (سلام الله  علیها)

سه شاهد قوی بر اثبات وجود ایشان در تاریخ ذکر شده است.

ابتدا گفتگویی که بین امام و اهل حرم در آخرین لحظات نبرد حضرت سیدالشهدا (ع) هنگام مواجهه با شمر، رخ می‌دهد. امام رو به خیام کردند و فرمودند: «اَلا یا زِینَب، یا سُکَینَه! یا وَلَدی! مَن ذَا یَکُونُ لَکُم بَعدِی؟ اَلا یا رُقَیَّه وَ یا اُمِّ کُلثُومِ! اَنتم وَدِیعَهُ رَبِّی، اَلیَومَ قَد قَرَبَ الوَعدُ؛ ای زینب، ای سکینه! ای فرزندانم! چه کسی پس از من برای شما باقی می‌ماند؟ ای رقیه و ای ام‌کلثوم! شما امانت‌های خدا بودید نزد من، اکنون لحظه میعاد من فرارسیده است.»

هم‌چنین در سخنی که امام برای آرام کردن خواهر، همسر و فرزندانش به آنان می‌فرماید، آمده است: «یا اُختَاه، یا اُم کُلثُوم وَ اَنتِ یا زَینَب وَ اَنتِ یا رُقَیّه وَ اَنتِ یا فاطِمَه و اَنتِ یا رُباب! اُنظُرنَ اِذا أنَا قُتِلتُ فَلا تَشقَقنَ عَلَیَّ جَیباً وَ لا تَخمُشنَ عَلَیَّ وَجهاً وَ لا تَقُلنَ عَلیَّ هِجراً؛ خواهرم، ام کلثوم و تو ای زینب! تو ای رقیه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر دارید (و به یاد داشته باشید) هنگامی‌که من کشته شدم، برای من گریبان چاک نزنید و صورت نخراشید و سخنی ناروا مگویید.»

سیف بن عمیره از اصحاب امام صادق (ع) در شعری دو بار نام حضرت رقیه (س) را آورده است:

و عبیدکم سیف فتی ابن عمیره عبد لعبد عبید حیدر قنبر

و سکینه عنها السکینه فارقت لما ابتدیت بفرقه و تغیر

و رقیه رق الحسود لضعفها و غدا لیعذرها الذی لم یعذر

و لام کلثوم یجد جدیدها لثم عقیب دموعها لم یکرر

لم انس‌ها و سکینه و رقیه یبکینه تبحسّر و تزخّر

یدعون امهم البتوله فاطما دعوی الحزین الواله المتحیر

یا امنا هذا الحسین مجدلا ملقی عفیرا مثل بدر مزهر

فی تربها متعفرا و مضخما جثمانه بنجیع دم احمر

این شخص و شعرش در کتب رجالی معتبر آمده‌اند که به چند نمونه اشاره می‌کنیم:

شیخ فخرالدین طریحی در المنتخب (متوفی: ۱۰۸۵ ه. ق)

علامه حلی در خلاصه الاقوال

ابن داود در رجالش

شیخ طوسی در فهرست

شیخ طوسی در رجالش

نجاشی در رجالش