پیامبر اکرم (ص) فرموده باشد: «خیر بلاد خراسان، نیشابور»

نویسنده معجم‌البلدان می‌نویسد: «نیشابور، شهری بزرگ و دارای فضایل بسیاری است. زیرا این شهر، خاستگاه فضلا و مرکز علماست و در میان شهرهایی که من گردش کرده‌ام، چونان نیشابور ندیده‌ام».

حاکم نیشابوری که دیگر مورخان، از قول او، ورود امام (ع) به نیشابور را گزارش کرده‌اند، چنین می‌نویسد: «چون سلطان اولیاء، برهان ابقیاء، وارث علوم المرسلین، مهبط اسرار رب العالمین ولی الله، صفی الله، فلذه کبد رسول الله، غوث الامة و کشف الغمه … سلطان المقربین یوم الحشر و الجزاء الامام (ع) ابوالحسن علی بن موسی الرضا صلوات الله و سلامه علی رسول الله و علی الائمه المعصومین و اتباعهم اجمعین الی یوم الدین، به مقتضای قضای ازل و حکم مبرم قدیم لم یزل به صوب خراسان عزیمت نمودند و آن به سال دویست از هجرت بود که شهر نیشابور به مقدم حضرت ایشان، روضات جنان شد و چون سطوات شعشعه اشعه آن نور، بر قطر نیشابور میان سکان شهر مشهور شد، قطب‌‌الانام، کهف‌العلماء، برهان‌المجتهدین، این محب محبوب حقیقی نه مجازی، شیخ «ابویعقوب راهویه مروزی» شیخ شهر و مقدم ارباب کشف و ولایت بود به تأیید توفیق غیبیه تا قریه مؤیدیه با چند هزار رفیق صدیق در پی پیشواز رفتند. نقل است که: حضرت سلطان صلوات الله علیه در محفه‌ای بر ناقه غضباء خود سوار بودند.»

امام رضا(ع) در میان استقبال با شکوه و بی‌نظیر مردم وارد نیشابور شدند و در ناحیه‌ای به نام بلاش‌آباد یا پلاس‌آباد منزل گزیدند. حضرت چند روزی در نیشابور ماندند و در یکی از روزها به زیارت آرامگاه امامزاده محمد محروق که از نوادگان امام سجاد (ع) است رفته‌اند. حاکم نیشابوری می‌نویسد: «حضرت رضا (ع) فرمودند: یکی از خاندان ما این جا مدفون است، به زیارت ایشان می‌رویم و آنگاه حضرت به روضه سلطان محمد محروق در «تلاجرد» تشریف بردند و آن روضه مقدسه را زیارت کردند.»